Alpaki

W naszej parafii, w Zagrodzie Proboszcza, od września 2023 roku są trzy alpaki (Trzej Muszkieterowie) – Atos (w kolorze latte) Portos (brązowy) i Aramis (biały) – zwierzątka łagodne, terapeutyczne, bywają zabawne, całkowicie bezpieczne dla dzieci. Opiekuje się nimi ksiądz proboszcz. Jak przystało na pasterza – woła je po imieniu, a one reagują na jego głos i idą za nim, zwłaszcza gdy przychodzi z jedzonkiem. Miejscem stałego pobytu Muszkieterów jest zagroda. Czasem wychodzą na spacery – do przedszkola, do szkoły. Spacery, to jedna z ulubionych ich aktywności. Zdarza się, że pojawiają się na eventach miejskich.

Alpaki dzielą się na dwie główne rasy – Huacaya i Suri. W naszej zagrodzie mamy przedstawicieli Huacaya. Najłatwiej odróżnić je od Suri po gęstym, puszystym runie, które przypomina trochę owcę.

Alpaki są zwierzętami stadnymi. Czas spędzają zawsze razem. Nigdy osobno – czy to w czasie zabawy, posiłku, odpoczynku. Są do siebie podobne, ale jednak różne... Różnią się nie tylko kolorem futerka, ale także charakterem. Atos – to samiec alfa. Zawsze przodem – gotów bronić stada w sytuacji zagrożenia. Czasem można zauważyć, że to właśnie Portos rywalizuje o tę pozycję, ale Atos szybciutko przypomina mu o jego miejscu w szeregu.

Atos jest pewny siebie, zdecydowany, rozpiera go duma. Portos, troszkę nieśmiały, ale bardzo milusiński. Lubi być głaskany, przytulany zwłaszcza przez dzieci. Aramis, najbardziej nieśmiały i płochliwy. Boi się nawet myszki. Wobec dorosłych, zwierzątka są troszkę nieufne...

Pod tym względem nie są zbytnio wymagające. Trawa i sianko to podstawa ich diety. Na śniadanko dostają specjalną mieszankę – chrupkę; na kolację – wysłodki buraczane z lucerną. W ciągu dnia podjadają trawkę i sianko z paśnika. Bardzo lubią owies (nawet reagują na to słowo).

Wiosną i latem lubią noc spędzać na dworze. Jesienią i zimą zdecydowanie w swoim mieszkanku. Mają przytulną szopkę, ocieploną, pokrytą strzechą i w zimę, nawet przy minusowych temperaturach jest w niej naprawdę ciepło. Im chłodniej na dworze, tym szybciej obrastają w futerko. Na wiosnę, w maju zamawiamy fryzjera :-). Wełna alpacza trafia do producenta i z niej powstają kołdry, poduszki, koce, swetry, ciepłe skarpety na zimę, maskotki.

W okresie Bożego Narodzenia w alpakarium przygotowujemy szopkę. W tle choinka i słychać także kolędy i pastorałki. Zwierzątka można codziennie odwiedzać, od godz. 8:00 do zmroku. Zimą po kolacji, około godziny 17:00 udają się do szopki na spoczynek. Zapraszamy do odwiedzin indywidualnych, jak i grupowych. Gdy tylko usłyszą zbliżającą się grupę dzieci z pobliskiego przedszkola, natychmiast podbiegają na powitanie. Uwielbiają dzieci.

Atos, Portos i Aramis są łasuchami, ale prosimy, by ich nie karmić – jedynie w obecności proboszcza. Nieodpowiednim karmieniem można wyrządzić im krzywdę.

Futro alpak jest niezwykle miękkie i nie zatrzymuje wody, będąc drugim najsilniejszym włóknem zwierzęcym po moherze. Włókno alpaki jest podobne do wełny, a więc dzięki swoim właściwościom pozostaje wodoodporne, ale skutecznie odprowadza wilgoć. Właśnie z tych względów jest tak cenione – w wilgotnym klimacie i przy niższych temperaturach włókno to pozostaje lżejsze od wełny, ale dużo cieplejsze niż bawełna. Alpakowa wełna jest hipoalergiczna, a jej budowa sprawia, że o w o wiele mniejszym stopniu podrażnia skórę. Ponadto według Komisji Bezpieczeństwa Produktów Konsumenckich jest to włókno klasy pierwszej do stosowania w odzieży i meblach, również ze względu na swoją ognioodporność. Dla cywilizacji Inków materiał ten był cenniejszy niż złoto.

Jedną z najbardziej pozytywnych informacji jest fakt, że alpaki nie są gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Te sympatyczne zwierzęta mogą żyć do 20 lat, dostarczając swoim opiekunom wiele radości i satysfakcji. Zaskakującą cechą alpak jest ich różnorodność kolorystyczna – występują w 22 kolorach, od głębokiego czarno-niebieskiego, przez brązy i beże, aż po śnieżną biel. Lubią baraszkować w piachu, stąd Aramisek dość często nie jest jednak śnieżnobiały ;-).

W przypadku stresu lub zagrożenia alpaki mogą pluć na inne zwierzęta, ale nigdy nie robią tego w kierunku ludzi, chyba że doświadczyły wcześniej złego traktowania. Wydają również charakterystyczne dźwięki: spokojne mruknięcia w momencie zadowolenia, krzyki w sytuacji zagrożenia oraz niezwykłe dźwięki podniecenia.

Alpaki są niezwykle inteligentnymi zwierzętami, które szybko się uczą i przyzwyczajają do swojego właściciela. Ze względu na wysoki poziom inteligencji emocjonalnej i przyjaznego usposobienia są wykorzystywane do tak zwanej alpakoterapii z dziećmi niepełnosprawnymi czy osobami starszymi.

Niezwykłą cechą tych zwierząt jest ich higiena – całe stado korzysta z tego samego miejsca na potrzeby fizjologiczne, co generalnie pomaga zapobiegać rozprzestrzenianiu się chorób.

Interesującym faktem jest, że alpaki nie mają zębów w górnej przedniej części pyska, co czasami nadaje im komiczny wygląd.

Odchody alpak są suszone, a następnie wykorzystywane jako naturalny nawóz. Coraz częściej wykorzystuje się je również w ogrodnictwie. Czasem Parafianki pytają, co ksiądz robi, że rośliny księdzu tak bujnie rosną? W tym oto punkcie zawarte jest sedno sekretu :-).

Alpaki są zwierzętami bardzo nieśmiałymi i cichymi, ale nie da się ukryć, że są też ciekawskie. Ich przyjazne nastawienie objawia się nie tylko wobec ludzi, ale również wobec innych zwierząt. Dowodem na to, że alpaka jest w dobrym nastroju jest odgłos klikania, który z siebie wydaje.

Żołądek alpak podzielony jest na trzy części, dzięki czemu efektywnie przemieniają one siano na energię potrzebną do funkcjonowania. Mają również trzy powieki, z których ta trzecia zwana migotką, porusza się w ruchu poziomym.